Van Matamata naar Pakuranga

Eindelijk weer de mogelijkheid om te internetten. 3 Dagen verstoken van de buitenwereld. In die drie dagen is er veel gebeurd. Onderstaand een verslag ervan.

21 maart 2011
Vandaag hebben we Matamata verlaten. Het was een bewolkte dag en af en toe viel er een bui. Onderweg nog even inkopen gedaan om ’s avonds te kunnen eten. We reden naar het Schiereiland Coromandel. Onderweg hebben we een stop gemaakt voor een wandeling langs en over een oude spoorweg, die diende voor het vervoer voor het gouddelversdorp. Langs het pad waren diverse afbeeldingen geplaatst hoe het vroeger was. Ook mochten we door de spoortunnel lopen. Een van de wandelaars wilde even aan de wand voelen en had gelijk een pikzwarte hand. Het was namelijk een stoomtrein die daar gereden had. Tijdens de wandeling was het gelukkig droog. Verder reden we langs de kust van het schiereiland naar onze bestemming. Via een smal pad bereikten we ons doel. In de regen hoorde we welk huisje we hadden en konden we onze maaltijd bereiden. Wij kregen een huisje voor ons alleen. Even rust.

22 maart 2011
Nadat we gisterenavond nog geprobeerd hebben te internetten, omdat we een mailtje ontvingen dat het mijn moeder erg slecht ging mochten we vanmorgen op het kantoortje de computer gebruiken om te kijken of er een mailtje was van onze jongens over de situatie. Miep was meegegaan want die wat bedrevener in het mailen via MSN. En dat lukte. Helaas bracht het mailtje geen goed bericht. Op 21 maart om 10.20 uur is mijn moeder op 90 jarige leeftijd overleden. Wij zitten op het moment geheel van de buitenwereld verstoken en kunnen niet veel uitrichten. Gelukkig hebben wij elkaar en de groep leeft ook erg mee. Wij hebben vanmorgen dan ook samen een wandeling gemaakt . Daar het moeilijk is om hier weg te komen en voor dat alles geregeld is om terug te gaan hebben we besloten om hier te blijven, voor vertrek uit Nederland hebben we dit ook samen al uitvoerig besproken. Dit is niet leuk, maar te laat voor de crematie te komen helemaal niet en het verdriet hebben we hier toch ook wel. Jammer dat het nu net moet gebeuren. Lieve Ma rust zacht.
Maar we moeten verder. Tot 16.00 uur hadden we vrij. Toen vertrokken de busjes naar Coromandel om daar te eten of inkopen te doen zodat er in de huisjes zelf gekookt kon worden. Wij hadden nog eten van gisteren over en hebben daar wat bijgekocht om weer een compleet maal te hebben. We konden lekker op de veranda eten en hadden gelijk een goed uitzicht over een baai en dat was net op tijd dat de zon achter de bomen verdwijn. De lucht kleurde zich rood en daarna was het ook gauw donker.
23 maart 2011
Vanmorgen om half negen vertrokken naar het noordelijkste puntje van het schiereiland Coromandel. Onderweg eerst een koffiestop gehouden . Het eerst gedeelte van de van de weg er na toe was geasfalteerd. Soms zagen we dat er gedeelte van de weg aan de zeekant gewoon weg was. Er stond wel een waarschuwing bij om uit te kijken. Het laatste gedeelte was gravel en op een gegeven ogenblik konden we niet verder. Er was wat naar beneden geschoven door de regenval en erg lagen veel stenen en modder op het pad. Dus allemaal uit de busjes gestapt en daar aan de wandeling begonnen. De chauffeurs zijn hier omgekeerd en vandaar naar het eindpunt van de wandeling gereden. Eerst door St. Charles gelopen en in een tuin de monarchvlinder gefotografeerd. Daarna kwamen we op een bergpad dat vrij snel omhoog liep. Ook hier was genoeg te zien. Na 7 km kwamen we bij een kampeerterrein uit. Daar hebben we met de hele groep onze boterhammen opgegeten. Aan het eind van het terrein kwamen we aan bij een beekje . Maar dit beekje liep ook over de weg. Dus iedereen de schoenen uitgetrokken en blootvoets door het water naar de overkant. Schoenen weer aangetrokken en verder het pad vervolgd. We liepen vrij hoog langs de kust en af en toe hadden we geweldige vergezichten. Het pad slingerde door het bos en soms moesten we over kleine stroompjes. We dachten dat de route 14 km was. Maar toen de GPS al aangaf 14,7 km kwam de chauffeur ons tegemoet en vertelde dat we nog een uur moesten lopen. Sommigen hadden het al wel zwaar en we moesten zelfs nog weer omhoog naar de top om daar naar beneden te kunnen. Aan het eind bij Port Jackson hadden de beide chauffeurs gezorgd voor een stokbroodje met tonijn salade. Erg lekker na een forse wandeling van 20 km. De busjes weer in en via een gravelpad weer terug richting Coromandel. Maar zo vlot ging het niet want onderweg moesten we de busjes uit en moesten we te voet door een beek heen. Lachen natuurlijk. Aan de andere kant weer ingestapt en verder. Dit was niet de laatste hobbel want we moesten stoppen omdat er een halve boom op de weg lag. Geholpen om de weg vrij te maken en weer verder. Een race tegen de klok want er moesten nog inkopen gedaan worden voor het eten. En om 19.00 uur sloot de winkel. Om 7 minuten voor sluitingstijd stroomde de winkel vol met hongerige Nederlanders. Gelukkig net op tijd. Dus iedereen kon met een volle maag naar bed.
24 maart 2011
Vandaag hebben we het mooi gelegen complex maar in de Middle of Nowhere verlaten en zijn op weg gegaan naar Auckland.Althans een voorstad ervan.We hebben een bezoek gebracht aan het zee-aquarium in Auckland en vandaar doorgereden naar onze bestemming. Gelukkig hebben we hier weer de mogelijkheid om te internetten en wat belangrijke zaken met het thuisfront af te handelen. We kregen weer een tweepersoons huisje. Wat dat betreft wordt er goed voor ons gezorgd. En kunnen we in alle rust even bijkomen. Het is een rare situatie waar we niets aan kunnen veranderen. De klok tikt gewoon door en we moeten gewoon mee in de tijd.Maar alles zal een plaatsje krijgen.